Hikaye: Genç bir satranç oyuncusunun gerçek hikayesine dayanan film, Venky’nin Duchenne Kas Distrofisi (DMD) adı verilen nadir bir durumla mücadelesini ve ilerleyici kas dejenerasyonu onları işe yaramaz hale getirmeden önce organlarını bağışlamak için ötenazi için yasal bir savaşı konu alıyor. Bir doktor, bir avukat ve bir gazeteci olan annesi (Sujatha), onurlu bir şekilde ölme hakkı için onun etrafında toplanır.
Gözden geçirmek: Yasal ve ahlaki olarak ötenazi söylemi ipte yürümek gibidir. Bir yandan mağdurun onuru ve acısı dikkate alınmalı, diğer yandan yasallaştırılırsa suiistimal olasılığı ve doğru ya da yanlış sorunu dikkate alınmalıdır. Salaam Venky, ölümcül olan insanların onurlu bir şekilde ölme ve acı verici solmanın acısından kurtulma hakkına sahip oldukları için merhametle öldürmenin yasallaştırılması gerekip gerekmediğine dair hassas bir hikaye ve konuşma. Ancak Revathy’nin yönetmenlik serüvenindeki başka bir katman, kesin bir karara varmayı zorlaştırıyor.
Venky (Vishal Jethwa) olarak da bilinen Venkatesh, yirmili yaşlarının başında ve hayat dolu, ancak hızla kötüleşen nadir bir durum olan Duchenne Kas Distrofisinden (DMD) muzdarip. Genç satranç oyuncusu, organlarını bağışlamak için ötenazi talebinde bulunmaya karar verir. Annesi Sujatha (Kajol) ilk başta buna karşı çıkar ama geri döner ve hukuk savaşında ona katılır.
Film, ötanazinin neden lehte veya aleyhte olması gerektiğine dengeli bir şekilde bakıyor. Ama en iyi şey, anne ve oğul arasındaki ilişki ve Venky’nin yaşadığı olumlu tutum. Durumu hakkında şaka yapıyor (annesini ve kız kardeşini dehşete düşürecek kadar). Venky’nin sesini kaybedip işaret diliyle iletişim kurması ve gazetecinin (Ahana Kumra) ona hayranlıkla bakması ve annesinin mahcup bir şekilde mesajını tercüme etmesi gibi pek çok hassas sahne var. Davaya bakan yargıç (Prakash Raj) onunla hastanede buluştuğunda, Sujatha ona göremeyebileceğini söyler, ancak Venky yüz kas hareketlerinin tamamen kaybının arkasına gülümser.
Tabii ki, Revathy’nin hikayeyi ele aldığı hassasiyet takdire şayan, ancak savcının (Priyamani) iddiası da aynı derecede ikna edici. Ana olay örgüsünün yanı sıra, Venky’nin babası (Kamal Sadanah) tarafından ölü bir yatırım olarak terk edilmesinin ve Sujatha’nın onu her şeye rağmen büyütmesinin arka planı ve doktoru (Rajeev Khandelwal), hemşirelerden ona akan sevgi ve ilgi, kız kardeşi ve kız arkadaşı da içler acısı.
Vishal ve Kajol rollerinde mükemmeller. Kajol’un, oğlunu organ bağışıyla yaşatmak için yas ve umudu kontrollü ve ölçülü tasviri, bir yandan da bir annenin oğlunu bırakma ikilemi kalbinizi fethedecek. Avukatı Parvez Alam’ı oynayan Rahul Bose, güçlü bir performans sergiliyor. Aamir Khan’ı (Sujatha’nın vicdanı olan gizemli bir figür) izlemek de bir zevk.
Hikaye aynı zamanda bürokrasi ve hükümet tarafından oluşturulan komitenin, Venky’nin fazla ömrünün kalmadığını bilerek nasıl kasıtlı olarak raporunu yayınladığı hakkındadır. Film, kararla ilgili bir yargıda bulunmuyor ve Prakash Raj’ın Venky ile yaptığı konuşmada, yasayı birkaç gün içinde değiştirmenin zor olduğunu açıkça belirtiyor, ancak savunması önemli bir sohbeti ateşledi.
Son sahne o kadar dokunaklı ki gözlerinizi buğulandırıyor. Pozitiflik ve acı dolu yürek burkan oran mutlaka izlenmeli.
Gözden geçirmek: Yasal ve ahlaki olarak ötenazi söylemi ipte yürümek gibidir. Bir yandan mağdurun onuru ve acısı dikkate alınmalı, diğer yandan yasallaştırılırsa suiistimal olasılığı ve doğru ya da yanlış sorunu dikkate alınmalıdır. Salaam Venky, ölümcül olan insanların onurlu bir şekilde ölme ve acı verici solmanın acısından kurtulma hakkına sahip oldukları için merhametle öldürmenin yasallaştırılması gerekip gerekmediğine dair hassas bir hikaye ve konuşma. Ancak Revathy’nin yönetmenlik serüvenindeki başka bir katman, kesin bir karara varmayı zorlaştırıyor.
Venky (Vishal Jethwa) olarak da bilinen Venkatesh, yirmili yaşlarının başında ve hayat dolu, ancak hızla kötüleşen nadir bir durum olan Duchenne Kas Distrofisinden (DMD) muzdarip. Genç satranç oyuncusu, organlarını bağışlamak için ötenazi talebinde bulunmaya karar verir. Annesi Sujatha (Kajol) ilk başta buna karşı çıkar ama geri döner ve hukuk savaşında ona katılır.
Film, ötanazinin neden lehte veya aleyhte olması gerektiğine dengeli bir şekilde bakıyor. Ama en iyi şey, anne ve oğul arasındaki ilişki ve Venky’nin yaşadığı olumlu tutum. Durumu hakkında şaka yapıyor (annesini ve kız kardeşini dehşete düşürecek kadar). Venky’nin sesini kaybedip işaret diliyle iletişim kurması ve gazetecinin (Ahana Kumra) ona hayranlıkla bakması ve annesinin mahcup bir şekilde mesajını tercüme etmesi gibi pek çok hassas sahne var. Davaya bakan yargıç (Prakash Raj) onunla hastanede buluştuğunda, Sujatha ona göremeyebileceğini söyler, ancak Venky yüz kas hareketlerinin tamamen kaybının arkasına gülümser.
Tabii ki, Revathy’nin hikayeyi ele aldığı hassasiyet takdire şayan, ancak savcının (Priyamani) iddiası da aynı derecede ikna edici. Ana olay örgüsünün yanı sıra, Venky’nin babası (Kamal Sadanah) tarafından ölü bir yatırım olarak terk edilmesinin ve Sujatha’nın onu her şeye rağmen büyütmesinin arka planı ve doktoru (Rajeev Khandelwal), hemşirelerden ona akan sevgi ve ilgi, kız kardeşi ve kız arkadaşı da içler acısı.
Vishal ve Kajol rollerinde mükemmeller. Kajol’un, oğlunu organ bağışıyla yaşatmak için yas ve umudu kontrollü ve ölçülü tasviri, bir yandan da bir annenin oğlunu bırakma ikilemi kalbinizi fethedecek. Avukatı Parvez Alam’ı oynayan Rahul Bose, güçlü bir performans sergiliyor. Aamir Khan’ı (Sujatha’nın vicdanı olan gizemli bir figür) izlemek de bir zevk.
Hikaye aynı zamanda bürokrasi ve hükümet tarafından oluşturulan komitenin, Venky’nin fazla ömrünün kalmadığını bilerek nasıl kasıtlı olarak raporunu yayınladığı hakkındadır. Film, kararla ilgili bir yargıda bulunmuyor ve Prakash Raj’ın Venky ile yaptığı konuşmada, yasayı birkaç gün içinde değiştirmenin zor olduğunu açıkça belirtiyor, ancak savunması önemli bir sohbeti ateşledi.
Son sahne o kadar dokunaklı ki gözlerinizi buğulandırıyor. Pozitiflik ve acı dolu yürek burkan oran mutlaka izlenmeli.
